Η
κατάσταση που επικρατεί στην ΕΟΠΕ είναι πλέον γνώριμη σε όλους τους ανθρώπους
του αθλήματος, όχι μόνο από τις περιγραφές μας και τις αποκαλύψεις μας, αλλά
και από τη δυνατότητα που έχει να το διαπιστώσει κανείς επισκεπτόμενος τα
γραφεία της ΕΟΠΕ.
Η
διαχείριση της καθημερινότητας έχει περάσει σε ένα στενό πυρήνα στελεχών-υπαλλήλων οι οποίοι έχουν συγκροτήσει ένα διευθυντήριο, που αξιοποιεί τη φυσική παρουσία του γενικού γραμματέα στην
Ομοσπονδία κάνοντας τις μικροεξυπηρετήσεις
και αντιμετωπίζοντας τις τρέχουσες υποχρεώσεις της.
Η
ύπαρξη του προέδρου γίνεται αντιληπτή μόνο από παρεμβάσεις μέσω τηλεφωνικών
κλίσεων, είτε για να δηλώσει την από απόσταση «παρουσία» του, είτε για να
υπενθυμίσει τις «υποχρεώσεις», που έχουν προς αυτόν, όσοι τις ξεχνούν.
Οι
συνεδριάσεις του ΔΣ της ΕΟΠΕ και των Επιτροπών απλώς επικυρώνουν τα έξοδα και
τις πληρωμές, ενώ ο πρόεδρος δίνει το στίγμα του μέσω Skype, όταν αυτό απαιτείται.
Η
ΔΙΚΗ αλλά και ολόκληρο το Ελληνικό βόλεϊ έχει αντιμετωπίσει με τον απαιτούμενο
σεβασμό την «ιδιότυπη παρουσία του» το
τελευταίο εξάμηνο, δηλαδή την απουσία του.
Βέβαια,
η έλλειψη σχεδίου δράσης και η απουσία προγραμματισμένων ενεργειών δεν
δημιούργησε επιπλέον δυσκολίες. Και παρών να ήταν ο πρόεδρος, τίποτα δεν θα
έκανε, αφού δεν είχαν σχεδιάσει τίποτα να υλοποιήσουν.
Όμως,
στην πραγματικότητα, μία αιρετή και θεσμικά κατοχυρωμένη διοικητική ιδιότητα,
ανεξάρτητα από το ποιο πρόσωπο την φέρει, έχει τη δική της βαρύτητα στην
εκπροσώπηση κάθε φορέα, πόσο μάλλον μίας Ομοσπονδίας.
Η απήχηση είναι
διαφορετική κυρίως όσον αφορά τον τρόπο που οι άλλοι αντιμετωπίζουν έναν
ακέφαλο αθλητικό φορέα, δεδομένης και της λιποβαρούς διοικητικής σύνθεσης της
ΕΟΠΕ.
Το
βόλεϊ βρίσκεται σε ομηρία, εγκλωβισμένο και ανυπεράσπιστο. Ανάμεσα σε έμμισθα και όχι μόνο πρόσωπα, που βλέπουν το άθλημα μέσα από
τη λογική του κέρδους, της επιχειρηματικής του αξιοποίησης και της ατομικής
επιβίωσης.
