Η
πρόκριση της Εθνικής μας ομάδας βόλεϊ γυναικών στη 16άδα του Ευρωπαϊκού
πρωταθλήματος αποτέλεσε ένα σημαντικό
βήμα προόδου για το Ελληνικό βόλεϊ. Επικυρώθηκε, μετά την αγωνιστική
παρουσία μας στα τελικά των 24 ομάδων του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, με την κατάκτηση
δυο νικών και εισόδου στις 16 καλύτερες ομάδες.
Βέβαια
στην πορεία της διοργάνωσης αναδείχθηκαν δύο στοιχεία: Αρχικά, ότι οι δυνατότητες της ομάδας και η συγκυρία
των αποτελεσμάτων (ήττα Βουλγαρίας από Γαλλία στην πρώτη αγωνιστική)
μπορούσαν να οδηγήσουν στην κατάκτηση
της 3ης θέσης στον όμιλο (αρκούσαν 2 σετ στον, μετά από ρεπό, αγώνα μας, με
τη Βουλγαρία) για να αποφύγουμε την Ολλανδία , αλλά και ότι η αποτυχία ανόδου στη Golden Euroleague στην αρχή της καλοκαιρινής
περιόδου (θυμηθείτε εδώ), οφειλόταν περισσότερο σε διοικητικά λάθη (απουσία της ομάδας μετά το 2016 από διοργανώσεις
Euroleague, ανούσιες αλλαγές προπονητών το 2017) παρά στις αγωνιστικές
δυνατότητες της ομάδας.
Σε
κάθε περίπτωση η Εθνική μας επιβεβαίωσε τα βήματα προόδου που έχουν γίνει τα
τελευταία χρόνια στο βόλεϊ γυναικών, με μια γενιά αθλητριών που αγωνίζεται σε ανταγωνιστικά Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα
(Βασιλαντωνάκη, Στράντζαλη, Παπαφωτίου) αλλά και στην Ελλάδα, ο βασικός της
κορμός στον Ολυμπιακό (Χριστοδούλου, Λαμπρούση, Γιώτα, Κονόμι, Βλαχάκη) είχε τη
δυνατότητα ποιοτικής δουλειάς και
απόκτησης εμπειριών, με την κατάκτηση Ευρωπαϊκού τίτλου (Challenge Cup) που
ήρθε ως αποτέλεσμα της δουλειάς, της
οργάνωσης και της τεχνικής υποστήριξης του σωματείου.
Υπενθυμίζουμε
για την ιστορία, ότι ο Σέρβος προπονητής του Ολυμπιακού αρνήθηκε το πλαίσιο συνεργασίας που του πρότεινε η ΕΟΠΕ προτιμώντας
να παραμείνει βοηθός προπονητή στη Εθνική γυναικών της Σερβίας, ενδεικτικό των
υψηλών στάνταρτς του πολυνίκη προπονητή και του αναγκαίου σχεδιασμού που έθετε
ως προϋπόθεση.
Βέβαια
δεν μπορεί να παραγνωρίσει κανείς την αφετηρία της διαδρομής των αθλητριών, τη σωματειακή δουλειά που προηγήθηκε και
την υποστήριξη στο ξεκίνημα στις αναπτυξιακές
Εθνικές ομάδες αυτής της γενιάς (εποχή Μπαρζούκα, Φλώρου, Καλμαζίδη).
Σε
κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα της Ευρωπαϊκής μας πορείας αποτελεί μια
παρακαταθήκη για το μέλλον του Ελληνικού βόλεϊ. Με σεμνότητα και σοβαρότητα,
χωρίς φανφάρες και μεγαλοστομίες πρέπει να γίνει η διαχείριση.
Ενώ
η Ομοσπονδία δεν έχει κάνει κανένα
απολύτως βήμα για τη λύση των προβλημάτων στέγασης των Εθνικών ομάδων, με
την επαναλειτουργία της Παιανίας, παρά τις πολυδιαφημισμένες «συνεργασίες» της
με την Περιφέρεια (θυμηθείτε εδώ και εδώ), επιχειρεί μέσω των «μακιγιέρ» να
εμφανίσει την επιτυχία, ως δικό της έργο, ξεχνώντας ότι την ίδια στιγμή η Εθνική Ανδρών αναζητά, πιο καλά, ζητιανεύει λίγες προπονητικές ώρες σε
γήπεδα της Αττικής γιατί οι χώροι διαμονής, διατροφής και προπόνησης που
εξασφάλισε η διοίκηση του Γιώργου Καραμπέτσου, με τον κουμπάρο του team
manager, δύο εβδομάδες πριν τους αγώνες, ήταν
επιεικώς απαράδεκτοι με αποτέλεσμα οι αθλητές της Εθνικής ομάδας να σηκωθούν
και να φύγουν (δείτε εδώ) και να επανέλθουν στο γήπεδο του Ρέντη, από το
οποίο προσφάτως έφυγαν για να προπονηθούν στο γήπεδο του Παλαιού Φαλήρου . Η
αποθέωση του προγραμματισμού .
Για
να επανέλθουμε στην Εθνική Γυναικών, η συγκεκριμένη διάκριση δείχνει το δρόμο.
Έναν δρόμο μακρύ και δύσκολο, που με υπομονή, επιμονή και στόχο καλούμαστε να
διαβούμε, διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο.
Ίσως
είναι σκόπιμο να διδαχθούμε και να παραδειγματιστούμε από τα άλλα αθλήματα, που
σε άλλο επίπεδο πανηγυρίζουν πρωτιές και Ευρωπαϊκούς τίτλους, για να
παραμείνουμε συνειδητοποιημένοι και σε ετοιμότητα. Το μέλλον και οι στόχοι
είναι μπροστά μας. Στο χέρι μας είναι να τους πετύχουμε.
