Η
κρίση που εκδηλώθηκε στη Εθνική ομάδα των ανδρών με την απειλή αποχώρησης του
προπονητή έτσι όπως δημοσιοποιήθηκε λίγες ημέρες πριν την έναρξη των
αγωνιστικών υποχρεώσεων για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ήταν
μια δυσάρεστη είδηση.
Η
απόπειρα συγκάλυψης και στήριξης, που προσπάθησε να παράσχει ο Γιώργος
Καραμπέτσος δεν αντιμετώπισε το πρόβλημα και δεν έδωσε διέξοδο στην ουσιαστική αμφισβήτηση του προπονητή και του
προπονητικού προγράμματος, που τον οδήγησε στη πόρτα της εξόδου.
Αντίθετα,
επανέφερε τις παθογένειες που δημιουργεί το διάτρητο σύστημα επιλογής διαθέσιμου τριμηνίτη προπονητή, που
ταυτόχρονα έχει ομάδα στη volleyleague
και επιλέγεται ως λύση ανάγκης (μετά
από μια σειρά αρνήσεων πολλών προπονητών) και ως τέτοια παραμένει και
διατηρείται σήμερα στη θέση του.
Οι
συνέπειες της μη συμμετοχής της στις
Ευρωπαϊκές διοργανώσεις και η απομόνωση του καλύτερου έμψυχου δυναμικού στο
ανδρικό βόλεϊ στους παρηκμασμένους
Μεσογειακούς αγώνες, δεν απέκρυψαν τα ελλείμματα
υποστηρικτικής και προπονητικής επάρκειας, ούτε τα ζητήματα αγωνιστικού
οράματος, έμπνευσης και προσήλωσης στο στόχο.
Η παραίτηση στα
αποδυτήρια και όχι στη διοίκηση (λες και πρόκειται για ομάδα γειτονιάς)
και η στοχοποίηση παικτών, για
θέματα «ψευτοπειθαρχίας», δεν
αλλάζουν την αμφίδρομη σχέση ευθυνών που πηγάζουν από την κατεύθυνση και τη
φιλοσοφία της διοίκησης.
Έτσι,
ως φυσικό αποτέλεσμα ακολουθούν οι διοικητικές «ψευτομαγκιές» περί απόλυτης στήριξης του προπονητή, ο οποίος από
την πλευρά του διαρρέει ότι θέλει να διώξει αθλητές που παίζουν σε ομάδες που
είναι βασικοί αντίπαλοί του στο πρωτάθλημα, ή κάνει μικροπολιτική στην πλάτη
της Εθνικής για να πάρει αθλητές στην ομάδα του.
Όμως, η γελοιότητα άγγιξε το ζενίθ, όταν
αφέθηκε ο προπονητής, κόντρα σε κάθε λογική λειτουργίας ομάδας, να πάει στην
προπόνηση, μετά από ρεπό και 10 ημέρες πριν τους επίσημους αγώνες, κάνοντας
1000 χλμ. με το αυτοκίνητό του. Βέβαια, εσκεμμένα ή μη, δεν πρόλαβε την
προπόνηση, η οποία παρουσία προέδρου, έγινε με τον βοηθό (Δείτε εδώ).
Δυο
χρόνια τώρα, επαναλαμβάνουμε μονότονα τους κινδύνους που έχει δημιουργήσει η απουσία διοικητικής μέριμνας και πλάνου,
όπως και η καταστροφική άγνοια των
διοικούντων την ΕΟΠΕ, που δημιούργησαν ομάδες
χωρίς προοπτική, αποκλεισμένες από το διεθνές αγωνιστικό γίγνεσθαι.
Αυτό
αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία των προβλημάτων που πηγάζουν από τις επιλογές του
Γιώργου Καραμπέτσου και αφορούν τη βραχύχρονη
απασχόληση, τα πρόσωπα, την
αξιολόγηση της δουλειάς τους και την ευκαιριακή επιλογή τους, σε σχέση με
τις πραγματικές ανάγκες των Εθνικών ομάδων.
Η
επίκληση της πειθαρχίας από μέρους του Γιώργου Καραμπέτσου και η προσπάθεια
εκφοβισμού των τριών αθλητών όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά θέτει σε κίνδυνο και τον (εύκολο) στόχο της
πρόκρισης, αφού διαιρεί την
ομάδα σε στρατόπεδα και αφαιρεί αθλητές (σίγουρα ουσιαστικά, ίσως
και τυπικά) από το δυναμικό της ομάδας.
Η
αδυναμία διαχείρισης της καθημερινότητας των Εθνικών ομάδων, εμπέδωσης και
υλοποίησης των στόχων τους εντείνεται με τη χρησιμοποίηση σε θέσεις κλειδιά
ατόμων, που δεν διαθέτουν τις γνώσεις,
την προσωπικότητα και το εκτόπισμα να φερθούν επαγγελματικά και να πράξουν το αυτονόητο (περίπτωση Μάριου
Γκιούρδα).
Και
αυτή τη φορά η Ομοσπονδία αφήνει την Εθνική
Ομάδα απροστάτευτη και έκθετη μειώνοντας τις πιθανότητες ευόδωσης της
προσπάθειας και εξασφάλισης της πρόκρισης.
Οι Εθνικές
ομάδες παραμένουν μέρος ενός φαύλου κύκλου εσωστρέφειας και αναξιοπιστίας που
ανατροφοδοτεί η διοίκηση της ΕΟΠΕ και οι αποφάσεις της.
