Ερωτηματικά
προκάλεσε η γνωστοποίηση της κρίσης στη
Εθνική Ομάδα ανδρών μεταξύ του προπονητή και παικτών. Η κρίση στις σχέσεις και η ρήξη δεν αποτέλεσε συνειδητή απόπειρα του προπονητή, για να διαμορφώσει και να επιβάλλει τους δικούς του όρους στην ομάδα, αλλά ήταν
ένας τρόπος αναζήτησης «άλλοθι» σε μια πιθανή αποτυχία.
Η
χαρακτηριστική ευκολία που σε μία ομάδα ο προπονητής φθάνει σε παραίτηση
ενώπιον των αθλητών δημιουργεί ερωτήματα που ξεπερνούν την επιδερμική
αξιολόγηση και προσέγγιση των γεγονότων.
·Ποια
σκοπιμότητα επέβαλε τη στοχοποίηση των παικτών και με ποιό
απώτερο στόχο συνέβη, όταν οι αθλητές που μπήκαν στο στόχαστρο, ήταν οι πλέον
διακριθέντες στο τελευταίο φιλικό προετοιμασίας πριν έρθει στην επιφάνεια και
γνωστοποιηθεί η κρίση;
·Πως
αισθάνονται όντας διακριθέντες όταν
αντιμετωπίζουν την αμφισβήτηση της
τεχνικής ηγεσίας;
·Πόσο
εύκολο είναι ο προπονητής να ξανακερδίσει τους συγκεκριμένους αθλητές, όταν έχει απαξιώσει τη διάθεση και τη θέληση τους;
·Μήπως αυτό κατευθύνεται από την ανασφάλεια του
προπονητή, επειδή κάποιοι αθλητές της
Εθνικής κάνουν και ατομικές προπονήσεις
εκτός Εθνικής για να βρίσκονται σε αγωνιστική ετοιμότητα;
·Μήπως
η αγωνιστική παρουσία πολλών Ελλήνων αθλητών σε Ευρωπαϊκούς συλλόγους έχει
διαμορφώσει ένα υψηλό πλαίσιο απαιτήσεων
και κριτηρίων, για αυτό φαντάζει δύσκολο να «βολευτούν» σε άλλο χαμηλότερο επίπεδο δουλειάς στην Εθνική
ομάδα;
Οι
αθλητές δεν είναι διατεθειμένοι να
κάνουν εκπτώσεις σε αυτό το πλαίσιο θέτοντας σε κίνδυνο την καριέρα και το
μέλλον τους. Η Εθνική ομάδα οφείλει να
είναι εγγυητής της καλής φυσικής κατάστασης και ετοιμότητας των αθλητών και
προστάτης της υγείας τους.
Οι
διοικήσεις της ΕΟΠΕ διαχρονικά (και με ελάχιστες εξαιρέσεις) πάντα επέλεγαν τους καλύτερους προπονητές (κατά τη
κρίση τους και για την εποχή τους) προσπαθώντας να διασφαλίσουν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες προετοιμασίας για τα Εθνικά συγκροτήματα.
Ο
Γιώργος Καραμπέτσος πρωτοτύπησε και
σε αυτό, αφού είναι μοναδική περίπτωση
παράγοντα που είδε τις Εθνικές Ομάδες ως
ένα βάρος που έπρεπε να ξεφορτωθεί με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Δεν έχει το
όραμα, τη φιλοδοξία, την εμπειρία και
τη γνώση να αναδείξει, να αναπτύξει και να προβάλλει το Ελληνικό βόλεϊ μέσα από τις Εθνικές
ομάδες, έξω από τα σύνορα της χώρας μας.
Προσπάθησε με «πασαλείμματα» και λύσεις εκ του προχείρου, επενδύοντας το λιγότερο δυνατό σε τεχνογνωσία, σχεδιασμό και πλάνο να
αναζητήσει με τριμηνίτες προπονητές, ευκαιριακές επιτυχίες, επενδύοντας στη
τύχη και στην αδυναμία των αντιπάλων.
Χωρίς
παραγοντική εμπειρία στον αθλητισμό υψηλού επιπέδου (η μόνη παραγοντική
εμπειρία ήταν η «γνωστή» από το τοπικό Πειραϊκό ποδόσφαιρο), και χωρίς τεχνοκρατική προσέγγιση από τον ίδιο ή τους
συνεργάτες του, χωρίς να γνωρίζει ένα «μοντέλο» για την οργάνωση και την
ανάπτυξη, του σωματείου, της Ομοσπονδίας, πολύ δε περισσότερο των Εθνικών
ομάδων, ο Γιώργος Καραμπέτσος επένδυσε
στο εύκολο, στο πρόσκαιρο, στο ευκαιριακό, στο τυχαίο, στο εφήμερο.
Σκεπάζοντας
και αυτή τη φορά τα προβλήματα κάτω από το χαλί, ελπίζει σε μια ευνοϊκή συγκυρία αποτελεσμάτων. Με «μεθοδολογία» και
απόψεις συνεργατών περασμένων δεκαετιών αναζητά ένα πυροτέχνημα, μια
φωτοβολίδα.
Από
την άλλη οι αθλητές αναζητούν και
διεκδικούν το αυτονόητο. Τη μεθοδική δουλειά με ποιοτικά χαρακτηριστικά για τις
Ελληνικές Εθνικές ομάδες και την παροχή
στους παίκτες όλων των εφοδίων (γνωστικών, τεχνικών κλπ) στοιχειωδώς ανάλογων των Ευρωπαϊκών ομάδων
και των αντίστοιχων Εθνικών συγκροτημάτων άλλων χωρών.
Πιστεύουν οι
διοικούντες την ΕΟΠΕ τίποτα διαφορετικό; Αν έχουν τα κότσια, ας μας το πουν.
ΥΓ.
Πότε ο προπονητής κάλεσε τον γιό του στην ομάδα; Ανακοινώθηκε από το Γραφείο
Τύπου το όνομά του; Το ξέχασαν, το απέφυγαν,
δεν το έμαθαν; Στις αρχικές κλήσεις πάντως δεν συμπεριλαμβάνονταν (Θυμηθείτε εδώ). Πόσους αθλητές είχε η ομάδα του προπονητή στην Εθνική Ανδρών στο ξεκίνημα
της προετοιμασίας και πόσους θα έχει στο τέλος;
