ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΠΑΜΠΑΙΔΩΝ

Χύμα… κρίμα

Οι επιστολές αναγνωστών καταγράφουν τις παθογένειες και την κατάσταση που έχει διαμορφώσει η λαίλαπα Καραμπέτσου στο Ελληνικό βόλεϊ. Ταυτόχρονα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαπιστωθούν οι ανάγκες, να διατυπωθούν τα αδιέξοδα των επιλογών μιας ανύπαρκτης διοίκησης και να παρουσιαστεί το πλαίσιο που πρέπει να ισχύει σε κάθε «πολιτισμένη» και αθλητικά μη αναλφάβητη χώρα.

Αυτό ειδικά για τη χώρα μας γίνεται επιτακτική ανάγκη, αφού το μέλλον της γίνεται όλο και πιο σκοτεινό.

Διαβάστε την επιστολή του αναγνώστη:

«Με την παρούσα επιστολή θα ήθελα να σας ενημερώσω για την απίστευτη προχειρότητα που αντιμετωπίζεται η υπό σύσταση εθνική παμπαιδων. Ο κύριος Καραμπέτσος έχει αναφερθεί ότι θα δοθεί βάρος στην ανάπτυξη των εθνικών ομάδων και ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες που είναι το μέλλον.

Ο κύριος Μπακοδήμος έχει ζητήσει τη βοήθεια γονέων, μαζί και αυτός, προκειμένου να φιλοξενηθούν παιδιά επιλεγμένα από το διακλιμακιακο των Μολάων, ώστε να προπονηθούν στο Σεφ μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά του κλιμακίου Αθηνών.

Η ομοσπονδία που διαθέτει ασύστολα χρήματα για φιέστες και χιονοβόλεϊ, αδυνατεί να φιλοξενήσει για λίγες μέρες τα παιδιά από την επαρχία, που μαζί με τα υπόλοιπα από την Αθήνα, θα στελεχώσουν την εθνική παμπαίδων για το βαλκανικό στη Κωνσταντινούπολη.

Στους γονείς που θα φιλοξενήσουν και έχουν αναλάβει τα έξοδα των αθλητών από την επαρχία, ο κύριος Μπακοδήμος και η ομοσπονδία δεν θα είναι υποχρεωμένοι; Το ερώτημα είναι απλό, αφού δεν μπορούν ούτε ένα μπουκάλι νερό να δώσουν στα παιδιά τι τα θέλουν τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις.

Οφείλω όμως να αναγνωρίσω ότι ο κύριος Μπακοδημος δικαιολογεί την απόσπαση του από το σχολείο αφού σχεδόν καθημερινά προπονεί το κλιμάκιο Αθηνών, που είναι υπεύθυνος, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες περιφέρειες που οι διακοπές έχουν ξεκινήσει από τα Χριστούγεννα. .

Η σκληρότητα όμως και η πίεση που ασκεί σε παιδιά 14 ετών έχει σαν αποτέλεσμα να έχουν σταματήσει ικανοί αθλητές που είχαν επιλεγεί στο διακλιμακιακό. Κλείνοντας θα πρότεινα σε αυτές τις ηλικίες πέρα της αξιοκρατίας που θα έπρεπε να είναι δεδομένη, ο ομοσπονδιακός να έχει γνώση της επιστήμης της ψυχολογίας να είναι ξεκάθαρος και δίκαιος μέχρι τέλος».

Οι διαπιστώσεις του αναγνώστη επαναφέρουν την απουσία σχεδίου και δομής στη λειτουργία των Εθνικών ομάδων. Ακόμη και όταν ένας προπονητής«υπερβάλλει εαυτόν» και χωρίς να αμφισβητούνται οι καλές προθέσεις, αυτονομείται και κάνει προπονήσεις ανεξάρτητα και έξω από τον υποτιθέμενο σχεδιασμό, δημιουργούνται παρατράγουδα.

Ο προπονητής χρησιμοποιώντας την εξουσία του (τι άλλο;) πειθαναγκάζει τους γονείς των αθλητών της Αθήνας να φιλοξενούν αθλητές από την επαρχία, ή τους αθλητές από την επαρχία να φιλοξενούνται όπου βρουν στην Αθήνα, ώστε να πραγματοποιούνται προπονήσεις.

Άραγε στις κλήσεις που κάνει λαμβάνει υπόψη του και τη δυνατότητα που έχουν οι «γονείς-ξενοδόχοι» να φιλοξενούν παιδιά; Ή τη δυνατότητα να φιλοξενηθεί κάποιος κάπου; Αν κάποιος δεν μπορεί τι γίνεται; Δεν προπονείται; Μένει εκτός Εθνικής ομάδας, ενώ αγωνιστικά αξίζει να είναι εντός;

Όλα αυτά τα επιεικώς παράλογα συμβαίνουν με την ανοχή ή καλύτερα με την πλήρη απουσία της Ομοσπονδίας. Χύμα…κρίμα. Χύμα η οργάνωση, κρίμα οι κόποι και θυσίες παιδιών και γονιών.

Οι κίνδυνοι που ξεκινούν από μια σειρά ζητημάτων τεχνικής και προπονητικής φιλοσοφίας (ακόμη και αν θεωρήσουμε δεδομένη τη γνώση) καταλήγουν σε ζητήματα ασφάλειας της αυτονομημένης προπονητικά ομάδας. 

Επιπλέον, αμφισβητείται η σκοπιμότητα και η αξιοπιστία των προσκλήσεων, της μεθοδολογίας και της αποτελεσματικότητας όλου του εγχειρήματος.

Όταν δεν υπάρχει δομή λειτουργίας, οι αυτοσχεδιασμοί, η προχειρότητα, η «ελεημοσύνη» γίνονται αναπόσπαστα στοιχεία και θυμίζουν τη θλιβερή πραγματικότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας στο βόλεϊ. Της εποχής του Γιώργου Καραμπέτσου και της κουστωδίας του.