Με
λένε Γιώργο
Πρωτόγνωρο
γεγονός για τα δεδομένα του Ευρωπαϊκού και
του Παγκόσμιου βόλεϊ ήταν η ανακοίνωση της αποστολής της Εθνικής ομάδας για το
World League και η διαπίστωση ότι είναι
ελλιπής ,αφού αποτελείται μόνο από έντεκα αθλητές.
Το
συγκεκριμένο γεγονός (τόσοι απέμειναν) αποδυναμώνει την αξία της συμμετοχής, αφού
δημιουργεί την εικόνα και όχι άδικα ότι πρόκειται για κάποιο πρωτάθλημα
παμπαίδων.
Η
Ελλάδα μπήκε με μεγάλη προσπάθεια στο World League (κυρίως διοικητική αλλά και
αγωνιστική) πριν δύο χρόνια και με ακόμη μεγαλύτερο κόστος (παράβολο για κάθε
συμμετοχή 50000€) δίνοντας την δυνατότητα στους αθλητές μας να διεκδικήσουν μια
καλύτερη ημέρα για τους ίδιους αλλά κυρίως για το ελληνικό βόλεϊ.
Η
φετινή διαχείριση του υλικού της Εθνικής Ομάδας δείχνει την απουσία τόσο
σχεδιασμού όσο και συνειδητοποίησης της αξίας που έχει η φανέλα με το Εθνόσημο,
αν όχι και έλλειψης στόχου, σε μια εποχή που και τα χρήματα του παραβόλου (και
όχι μόνο) δεν μας περισσεύουν.
Δυστυχώς
δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μάντης για το επερχόμενο αποτέλεσμα αυτής της
προσπάθειας.
Για
αυτήν την εικόνα της Εθνικής Ομάδας όμως, έχει μεγάλη ευθύνη ο Γιώργος
Καραμπέτσος αλλά και ο Μάριος Γκιούρδας.
Ο
πρώτος για την έλλειψη γνώσης αλλά και για τις επιλογές του (part time
απασχόληση προπονητή, η επιλογή «κουμπάρου» στη θέση του μάνατζερ κλπ) και ο
δεύτερος για ελλιπή εκτέλεση των καθηκόντων του (συνδυασμός ανικανότητας και
αδιαφορίας)
Και
η Εθνική Ομάδα δίνει σε έναν τρίτο την αίσθηση ότι είναι κάτι μεταξύ καφετέριας
και παιδικής χαράς. Μέσα σε λίγους μήνες έργο και αυτό, Γεωργίου Καραμπέτσου.
