Η
Εθνική μας θλίψη
Το
άδοξο τέλος και η θλιβερή εικόνα που παρουσίασε η Εθνική μας ομάδα των ανδρών
στο World League,
αφού ήταν η συνέχεια της παρουσίας της στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα όπου έδειξε παρόμοια
εικόνα, είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα της προχειρότητας, της ανικανότητας, της
απουσίας σχεδίου αλλά και προγράμματος, που απαιτείται να έχει μια σοβαρή Ομοσπονδία η οποία πρωτίστως σέβεται τον εαυτό της και το άθλημα που έχει την ευθύνη του.
Αν
θελήσουμε να γίνουμε ακριβείς αρκεί να θυμηθούμε τα παρακάτω:
Η
Εθνική ομάδα ξεκίνησε την μίνι προετοιμασία της για το παγκόσμιο πρωτάθλημα
στην Αλεξανδρούπολη (φιλοξενούμενη του Δήμου) κατέβηκε στην Αθήνα και μετά από
τρία μόνο φιλικά στο γήπεδο του Ρέντη με
την εθνική ομάδα της Τυνησίας πήγε να διεκδικήσει την πρόκριση της στα τελικά του Παγκοσμίου πρωταθλήματος (συνοδευόμενη μάλιστα από τον Γιώργο Καραμπετσο).
Το
αποτέλεσμα δυστυχώς ήταν αυτό που φοβόμασταν, αφού καμία ομάδα, όσο ταλαντούχα και αν είναι δεν μπορεί
να διεκδικήσει τίποτα χωρίς σοβαρή προετοιμασία και πολλούς αγώνες.
Μετά
το τέλος του παγκόσμιου πρωταθλήματος ήρθαν οι αγώνες του World League.
Εδώ θα περίμενε κανείς η ομάδα να αξιοποιήσει την αγωνιστική παρουσία και
εμπειρία της από τα προκριματικά. Αυτά που
κανονικά τα αποκτάς με πολλά φιλικά, σε εμάς, ήρθαν ως αποτέλεσμα της
αγωνιστικής μας παρουσίας στην Ολλανδία.
Τότε
συνέβη το εξής παράδοξο που είναι όμως ενδεικτικό των όσων παραπάνω
προαναφέραμε.
Η
εθνική ομάδα αντί να ανασυνταχθεί ενσωματώνοντας τις μία-δύο απουσίες που
υπήρχαν, έδειξε διαλυτικές τάσεις με μεγαλύτερης σημασίας και περισσότερες
απουσίες, κάνοντας τους αγώνες του World League, μια τυπική διαδικασία και υποβαθμίζοντας την
παρουσία του Ελληνικού βόλεϊ στο Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο στερέωμα.
Η
αποστολή για το World League αναχώρησε με έντεκα παίκτες, κάποιοι που αποχώρησαν
από αυτήν την αποστολή υπαινίχθηκαν την ευθύνη κάποιων που δεν παραβρέθηκαν
ούτε στην πρώτη (αποστολή Παγκόσμιου) και ο χορός καλά κρατεί, αφού η εθνική μας γνώρισε ως αποτέλεσμα όλων αυτών
των γεγονότων, ταπεινωτικές ήττες.
Αν
προσπαθήσει κάποιος να δει την αλήθεια και τις πραγματικές ευθύνες για αυτή την
κατάσταση είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν φταίνε οι αθλητές (και κυρίως τα νέα
παιδιά που έκαναν ότι μπορούσαν) ούτε ο προπονητής που έμεινε απροστάτευτος,
τους δύο μήνες που ανέλαβε την ομάδα.
Θα
μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι από ευγενή φιλοδοξία να προσφέρει, ανέλαβε
χωρίς εγγυήσεις την Εθνική ομάδα (όταν σύμφωνα με το ρεπορτάζ αρνήθηκαν οι Μουστακίδης,
Καλμαζίδης, Ανδρεόπουλος, Μπόσκαν -αυτοί κάτι θα ήξεραν).
Αυτός
που έχει μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση που δημιουργήθηκε είναι ο Γιώργος
Καραμπέτσος, που αποδείχθηκε πολύ λίγος να διαχειριστεί, να προγραμματίσει
την δράση και να οριοθετήσει τους στόχους της Εθνικής ομάδας.
Είναι
χωρίς προηγούμενο, πως σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα που βρίσκεται στην ηγεσία
της ΕΟΠΕ κατόρθωσε και κατέστρεψε όλη την υποδομή και την βάση δεδομένων που
είχαν δημιουργήσει ο Σωτήρης Δρίκος με τους Νίκο Ζαλμά, Κώστα Δεληκώστα και το
υπόλοιπο επιτελείο μαζί με το αντίστοιχο ιατρικό.
Ίσως
μετά τα τελευταία αποτελέσματα εκτιμηθεί η δουλειά που είχε γίνει, καθώς και τα
ποιοτικά της χαρακτηριστικά.
Η
σημερινή όμως εικόνα, με την αναβάθμιση του Μάριου Γκιούρδα έκανε τα πράγματα
χειρότερα αφού η λειτουργία της μπήκε στον αυτόματο πιλότο, η Εθνική ομάδα
έγινε κέντρο διερχομένων, χωρίς αρχή και τέλος, πετώντας στον καλάθι των
αχρήστων τον εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας που έχει όχι μόνο η ΕΟΠΕ, αλλά
ακόμη και οι οργανωμένες παιδικές χαρές.
Αυτή η πρακτική που ανέχθηκε η ΕΟΠΕ θα
αποτελούσε παράδειγμα προς αποφυγή αλλά και σημείο μελέτης για το πως κατόρθωσαν ορισμένοι να μικρύνουν
το άθλημα μέσα σε λίγους μήνες.
Εκτός
αν η λογική που επικρατεί, είναι να προσπαθήσουμε ευκαιριακά του χρόνου με την
προβλεπόμενη διεύρυνση των ομάδων από 24 σε 36 στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα η
συμμετοχή μας να θεωρηθεί επιτυχία και
να αρκεστούμε σε αυτό.
Όλοι
όμως γνωρίζουμε ότι αυτό θα αφορά μόνο την διαχείριση της επικαιρότητας και δεν
καθορίζει τους όρους και την διαδικασία που έχει ανάγκη να ακολουθήσει η Εθνική
Ομάδα για να βρει τον δρόμο της.
Για
να γίνει αυτό χρειάζεται όραμα, γνώση, σχέδιο, τακτική, διάθεση, αποφασιστικότητα, αλλά και την πεποίθηση ότι αν
χρειαστεί θα πρέπει να «σπάσεις αυγά» για να κάνεις ομελέτα.
Βλέπετε κάποιον που μπορεί να το κάνει από αυτούς που αποτελούν σήμερα το
σύστημα ΕΟΠΕ;
