Χωρίς
ονοματεπώνυμο
Όταν προσπαθείς να αποτιμήσεις την κατάσταση
που επικρατεί, αναζητάς τις λύσεις μέσα από τα πρόσωπα, αυτά που τους δόθηκε η
ευθύνη να πάνε τα πράγματα ένα βήμα μπροστά.
Αυτό το βήμα που δεν έγινε, όχι μόνο γιατί δεν υπήρχε το πλαίσιο που θα το καθόριζε,
αλλά η παιδεία, η ηθική, η γνώση, η εμπειρία, η φιλοδοξία να αφήσεις τουλάχιστον
μία παρακαταθήκη για την επόμενη ημέρα (όταν δεν μπορείς να την αλλάξεις), στοιχειοθέτησαν τόσο εύκολα, απλά και γρήγορα την μεγάλη αποτυχία.
Κι
αυτό γιατί η προσωπική και καθημερινή στάση ζωής του καθενός μας, είναι ο οδηγός
και η πυξίδα μιάς διαδρομής που δεν αυτοαναιρείται. Όταν αποφάσισες να
υπηρετήσεις έναν χώρο (βόλεϊ) στο μακρινό παρελθόν, έπρεπε να το κάνεις με
συνέπεια και χωρίς στίγματα.
Η
πορεία να ήταν διαυγής και κρυστάλλινη. Αν αποφάσισες να έχεις παράπλευρες δράσεις
για συμπλήρωση του εισοδήματός σου, αυτές έπρεπε να ήταν μακριά από αυτό που
υπηρετείς.
Υπάρχουν
χιλιάδες επαγγέλματα που αν ήθελες μπορούσες να επιλέξεις χωρίς κανείς να
τολμούσε να σου καταλογίσει κάτι γι αυτό. Η εμπορία αθλητικών ρούχων για παράδειγμα,
παρότι μπορεί να μην εμφανίζεσαι ως ιδιοκτήτης, είναι απαράδεκτη όταν η
συναλλαγή αφορά τον ίδιο χώρο που υπηρετείς, όπως επίσης και η εμπορική εκμετάλλευση
ενός Parking όταν ο ιδιοκτήτης του ήταν και πρόεδρος ομάδας, που εσύ, εξ
ορισμού αμερόληπτα όφειλες να κρίνεις.
Πόσο
αδέκαστα μπορεί να γίνει αυτό, αφού αναλαμβάνοντας κάτι τέτοιο, γνώριζες ότι
τίθεται ζήτημα και δεοντολογίας (το νομικό ξεπεράστηκε αφού φαίνονταν
άλλος ιδιοκτήτης).
Με
τέτοια δείγματα γραφής, μπορεί ένας άνθρωπος να αλλάξει στις μετέπειτα επιλογές
και από άλλη θέση ευθύνης να είναι διαφορετικός;
Θεωρητικά
θα μπορούσε, ακόμα κι αν δεν χρειαζόταν μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να
εξαγνιστεί. Αν τουλάχιστον συνειδητοποιούσε τις διαφορές και τις ομοιότητες της
νομιμότητας και της ηθικής.
Η
ανάγκη πολλές φορές να είσαι «άλλος» απέναντι στο νόμο αφού έχεις κώλυμα να
εμφανίζεσαι ο ίδιος, περιγράφει έναν κώδικα αξιών. Αλλά και στην πράξη όμως η
βιωματική σχέση με όλα αυτά σε ακολουθεί, αφού ακόμη η ενασχόληση σου και το
χόμπι σε έναν διαφορετικό χώρο (ποδόσφαιρο) που βρέθηκες σε οδήγησε στην έξοδο
με «εκρηκτικό» τρόπο.
Κι
αν η απομάκρυνσή σου από αυτόν τον χώρο που κατά κάποιον τρόπο έκανες το κέφι
σου (αν δεν υπήρχε και συμφέρον), έγινε τοίχο -τοίχο, ποιό θα είναι το μέλλον
το δικό σου αλλά και η προοπτική του χώρου που πρόσφατα προσφέρθηκες και
ανέλαβες να σώσεις και να δώσεις άλλη δυναμική;
Εκτός
αν ισχύει το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω...». Ειδικά όταν σκέφτεσαι στο τέλος τι θα
απομείνει από όλα και ποιό θα είναι το τίμημα.
Υ/Γ.
Η σημερινή προσέγγιση είναι θεωρητική, αφού περιγράφει το περιεχόμενο μιάς νέας
πραγματικότητας που είναι κάθε άλλο παρά εικονική. Οποιαδήποτε
όμως ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις, πολλές φορές είναι συμπτωματική,
τυχαία, ωστόσο μερικές φορές και αναπόφευκτη.
