Η διεξαγωγή της
τελικής φάσης των πανελληνίων πρωταθλημάτων εφήβων και νεανίδων ανέδειξε για
άλλη μια φορά την ανυπαρξία, την ανικανότητα και την αδυναμία της διοίκησης του
Γιώργου Καραμπέτσου να συνδιοργανώσει αξιοπρεπώς ακόμη και τις τελικές φάσεις
των πανελλήνιων αναπτυξιακών πρωταθλημάτων.
Προσπερνώντας
τα «καμώματα», της αλλαγής των ηλικιών για να εξυπηρετηθεί και να προωθηθεί η
ομάδα μέλους του ΔΣ, τον ρουσφετολογικό τρόπο ανάθεσης των διοργανώσεων και όσα
προηγήθηκαν και έχουμε αναλυτικά αναφερθεί, αυτό που αποτελεί τη σταθερή και
κοινή παράμετρο όλων αυτών είναι η πλήρης ανικανότητα να διαχειριστεί αυτή η
διοίκηση ακόμη και ένα εφηβικό πρωτάθλημα.
Επιβεβαιώνεται
έτσι η καθημερινή απαξίωση που βιώνει το ελληνικό βόλεϊ με τη διάλυση των
εθνικών ομάδων, την υποβάθμιση των πρωταθλημάτων, την κακοποίηση της ανάπτυξης,
την κυριαρχία του ρουσφετιού και της συναλλαγής. Πέρα και έξω από τις ψεύτικες
υποσχέσεις, την εξαπάτηση των σωματείων και την κοροϊδία τα σημαντικά
συμπεράσματα που προκύπτουν είναι, αφενός η απουσία γνώσης και εμπειρίας
διοίκησης και αφετέρου η αδυναμία να υλοποιήσουν ακόμα και όσα δεν είναι ζήτημα
οικονομικής δυνατότητας της Ομοσπονδίας. Έτσι είτε δεν έχουν χρήματα, οπότε δε
μπορούν, είτε δεν έχουν στοιχειώδεις ικανότητες οπότε πάλι δε μπορούν.
Τα
σημαιάκια των εποπτών (σε μια διοργάνωση που δόθηκε «χαριστικά») που δεν
υπήρχαν στην έναρξη των αγώνων στο Αιγάλεω (πανελλήνιο νεανίδων) και η
πανελλήνια, πανευρωπαϊκή και παγκόσμια πρωτοτυπία στη Θεσσαλονίκη (πανελλήνιο
εφήβων) να κάνουν λάθος στη βαθμολογία και να χρίσουν 3ο τον 4ο Μίλωνα αντί της
Ολυμπιάδας Πατρών, απαιτώντας ταυτόχρονα την επιστροφή των μεταλλίων που οι
ίδιοι τούς απένειμαν, είναι η επιτομή μιας θλιβερής πραγματικότητας.
Που να φανταζόταν
η Ολυμπιάδα Πατρών που αποκάλεσε αλητεία την απόφαση να δοθεί η διοργάνωση στη
Θεσσαλονίκη, ότι το έργο θα είχε και συνέχεια. Ότι η δικαίωσή τους θα περνούσε
μέσα από την απαξίωση της θέσης που κέρδισαν και δεν τους δόθηκε αλλά και την
προσβολή του αντιπάλου που χωρίς δική του ευθύνη, πήρε την θέση και τα μετάλλια
που τώρα καλείτε να επιστρέψει.
Δε
νομίζουμε να υπάρχει προηγούμενο σε πρωτάθλημα οποιουδήποτε αθλήματος στη
Ελλάδα η στο εξωτερικό που αυτογελοιοποίειται με αυτό τον τρόπο μια Ομοσπονδία
και απαξιώνει έτσι το άθλημά της και την προσπάθεια των αθλητών της.
Δε
γνωρίζουμε αν όλα αυτά είναι για γέλια ή για κλάματα αλλά αυτό που δυστυχώς
επιβεβαιώνεται καθημερινά είναι η πεποίθηση ότι το άθλημά μας με τον τρόπο που
διοικείται είναι καταδικασμένο στη ανυποληψία αφού αδυνατεί να υποστηρίξει τα
αυτονόητο. Χθες ξέχασαν τα σημαιάκια των εποπτών και να αξιολογήσουν τη
βαθμολογία. Αύριο τι άλλο θα δούμε;
Όταν η
Ομοσπονδία ενός αθλήματος είναι κατώτερη των σωματείων και των περιστάσεων, και
οι πανελλήνιες διοργανώσεις της ΕΟΠΕ είναι υποδεέστερες οργανωτικά αλλά και σε
μαζικότητα από τις αντίστοιχες που προηγήθηκαν των Ενώσεων, τότε εύκολα μπορεί
να γίνει κατανοητό το μέγεθος του αδιεξόδου μας.
