Άφωνος, Άφραγκος και...Άφαντος
Σχεδόν
δέκα μήνες έχουν περάσει από τότε που ο Γιώργος Καραμπέτσος έχει αναλάβει την
προεδρία της ΕΟΠΕ και αν εξαιρέσουμε κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες, από τις
απονομές στα τουρνουά Beach Volley και κάποια ταξίδια συνοδείας, όπως για
παράδειγμα με την Εθνική Ομάδα ανδρών
καθώς και την περιστασιακή παρουσία σε καμιά σύσκεψη, επί της ουσίας έχει
κρυφτεί πίσω από την αδυναμία του να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.
Ακόμη
και το γεγονός ότι είπε πολλά και έταξε περισσότερα, ενώ γνώριζε ότι όλα αυτά
αφορούσαν μια σχεδόν χρεοκοπημένη Ομοσπονδία (μόνο και μόνο για να κερδίσει τις
εκλογές) ανέλαβε δεσμεύσεις που όχι μόνο δεν υλοποίησε, αλλά κινήθηκε και σε
αντίθετη κατεύθυνση από όλα όσα υποσχέθηκε (χαρακτηριστικές περιπτώσεις, το
1000000€ που είχε εξασφαλίσει και χάθηκε κάπου στον δρόμο, η μείωση των
παραβόλων που μετατράπηκε σε αύξηση κλπ).
Όμως
ανεξάρτητα από όλα αυτά ως πρόεδρος της Ομοσπονδίας παρότι όφειλε, δεν έχει ορθώσει
έναν κρυστάλλινο λόγο που να περιγράφει και να οριοθετεί το μέλλον της, τουλάχιστον
με τον τρόπο που το αντιλαμβάνεται αυτός.
Αντίστοιχα
αδυνατεί να παρουσιάσει έναν απολογισμό για τους μήνες που έχει την ευθύνη της
ΕΟΠΕ, ακριβώς γιατί δεν έχει τίποτα να επιδείξει και να προβάλλει, αφού τη νέα
πορεία που υποσχέθηκε αποδείχτηκε ότι δεν είχε την γνώση, την βούληση αλλά και
τα στελέχη για να την χαράξει.
Το
αποτέλεσμα είναι τα πράγματα να γίνουν χειρότερα σε όλους τους τομείς
δραστηριοποίησης της Ομοσπονδιας. Ίσως γιατί οι οικονομικές δυνατότητες του
συγκεκριμένου φορέα είναι ανύπαρκτες μετά και την απώλεια της χορηγίας των
Εθνικών ομάδων, που δυστυχώς αποτέλεσε το τελευταίο του κατόρθωμα.
Η
επιλογή του να μην έχει δώσει τόσους μήνες μετά την εκλογή του, μια συνέντευξη
τύπου, με την παρουσίαση ενός πλάνου δράσης και προοπτικής, είναι απόρροια
αυτής της αντικειμενικής ανεπάρκειάς του.
Αντίθετα,
με διαρροές προσπαθεί να ρίξει τις ευθύνες στο παρελθόν, κάνοντας σαν να μην
ήξερε την κατάσταση της ΕΟΠΕ. Λες και τον υποχρέωσαν με το ζόρι να αναλάβει πρόεδρος
ή να τάξει «λαγούς με πετραχήλια» για να το πετύχει.
Το
ευτύχημα σε περιπτώσεις προέδρων σαν του συγκεκριμένου, είναι η γρήγορη και
εύκολη αποκαθήλωση στα μάτια των σωματείων, σε πείσμα κάποιων συμφερόντων πού
ακόμη και αν δεν υπήρχε, έπρεπε να τον ανακαλύψουν.
Ένα
είναι το βέβαιο που γίνεται σχεδόν κανόνας στις περιπτώσεις αυτές. Έτσι όπως «έστρωσε»
θα έχει το τέλος που του αρμόζει. Ας πρόσεχε.
