Και
μετά μου λες γιατί δεν σου γράφω
Μετά
τα τελικά του πανελλήνιου πρωταθλήματος κορασίδων στην Αθήνα, ήρθε η σειρά του
πανελλήνιου πρωταθλήματος παίδων στην Αλεξανδρούπολη, που ξεσήκωσε θύελλα
αντιδράσεων από τα συμμετέχοντα σωματεία για τις συνθήκες διαμονής, διατροφής
αλλά και τις συνθήκες του γηπέδου σε σχέση με τις ώρες που πραγματοποιούνται οι
αγώνες.
Είχαμε
στο σχόλιό μας ΡΟΥΧΑ ΜΑΖΙ ΠΟΥ ΠΛΥΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝΕ ΓΙΝΕΙ ΡΟΖ, αναφερθεί στη απόλυτη ανικανότητα που βιώνουμε, όταν
μία ολόκληρη Ομοσπονδία δεν μπορεί να
διοργανώσει ένα πανελλήνιο αναπτυξιακό πρωτάθλημα, χωρίς να κατορθώσει
τα εξωαγωνιστικά θέματα να μην βρεθούν στο επίκεντρο της επικαιρότητας.
Και
αν η επικράτηση και η κυριαρχία, της μετριότητας, της ανικανότητας, της
βλακείας είναι σημεία των καιρών αλλά και η νέα πραγματικότητα στην ΕΟΠΕ, είναι πλέον εύκολα εμφανές και
αντιληπτό γιατί οι συγκεκριμένοι, για παράδειγμα, δεν έχουν ακόμη εκδώσει την
προκήρυξη του πρωταθλήματος της Α1 γυναικών, γιατί έγινε μπάχαλο το πρωτάθλημα
της Α2 ανδρών, γιατί μίκρυνε το Κύπελλο στους άνδρες και στις γυναίκες (με
ομάδες εθνικών κατηγοριών), γιατί η Εθνική ανδρών έγινε «παιδική χαρά», γιατί.. γιατί... γιατί...
Μια
σειρά από ατελείωτα γιατί σε λιγότερο από ένα χρόνο από τον Γιώργο Καραμπέτσο
και τον «θίασό» του. Αναρωτιόμαστε
αν δεν υπήρχε διοίκηση και η ΕΟΠΕ ήταν ακέφαλη, αλήθεια τι λιγότερο θα μπορούσε
να περιμένει κανείς, από αυτό που γίνεται σήμερα;
Ίσως
να ήταν καλύτερα, κυρίως στο βαθμό που από άγνοια, οι διοικούντες αποτελούν τα
φυσικά εμπόδια της εξέλιξης.
