Το
τέλος της διοργάνωσης του F4 του κυπέλλου
γυναικών επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την πεποίθησή μας ότι η εποχή του
Γιώργου Καραμπέτσου μικραίνει το άθλημα
και το θυσιάζει στη μικροπολιτική και
στη σκοπιμότητα.
Έτσι,
εγκατέλειψε τις διακηρύξεις και τις δημόσιες
δεσμεύσεις του για την αναγκαιότητα οι διοργανώσεις να γίνονται σε μεγάλα
γήπεδα για να αξιοποιηθεί η προβολή και
να σηματοδοτηθεί η ανάπτυξη του αθλήματος.
Μετά
το φιάσκο του Αλεξάνδρειου, για να
μη ρισκάρει άλλες αποτυχίες, κατέληξε, σχεδόν,
κρύφθηκε στα μικρά γήπεδα Σερρών και Ιεράπετρας, αποκρύπτοντας, παράλληλα,
το πραγματικό κόστος των διοργανώσεων (άλλωστε λεφτά υπάρχουν).
Όμως και εκεί ακόμα, δεν τα κατάφεραν. Τα
υβριστικά συνθήματα που μέσω της τηλεόρασης ακούστηκαν σε όλη την Ελλάδα, οι
αναίτιες καθυστερήσεις, στην έναρξη του αγώνα αλλά και των σετ, λόγω των
ομιλιών και των διαφόρων απονομών, ουσιαστικά αποδυνάμωσαν και ευτέλισαν τη
προσπάθεια των αθλητριών.
Δεν
είμαστε απέναντι στις βραβεύσεις και σε ότι αναδεικνύει την ιστορία μας πόλης
στο άθλημα, ακόμη και όταν γίνεται ευκαιριακά και με προφανή κίνητρα. Όμως, δεν
θα πρέπει να διαφεύγει στο Γιώργο Καραμπέτσο και στην κουστωδία του, ότι ο τελικός του Κυπέλλου δεν είναι ένα
εορταστικό τουρνουά.
Το
f4 αποτελεί το επιστέγασμα της αγωνιστικής προσπάθειας μιας ολόκληρης χρονιάς
των ομάδων που κατέκτησαν την πρόκριση και τη συμμετοχή τους σε αυτό. Ο
σεβασμός στους αγωνιστικούς όρους, στην περιφρούρηση και διαφύλαξή τους αποτελεί συστατικό στοιχείο αξιοπιστίας και
σοβαρότητας.
Η
προθέρμανση των αθλητριών έχει τη δική της σημασία και δεν μπορεί να καθυστερεί αναίτια η έναρξη του αγώνα, γιατί
τότε ο κίνδυνος τραυματισμού μοιάζει και είναι αναπόφευκτος.
Έτσι,
όσοι το βράδυ του τελικού ήθελαν να δουν βόλεϊ, υποχρεώθηκαν για σχεδόν 20΄
τηλεοπτικού χρόνου αιχμής (Σαββατόβραδο) να παρακολουθήσουν αδιάφορες ομιλίες, βραβεύσεις διαιτητών
που θα μπορούσαν να γίνουν στο τέλος του αγώνα και πρόχειρες απονομές όπου έψαχναν τελευταία στιγμή, ποιός βραβεύει
ποιόν.
Πώς
να μην συμβούν όλα αυτά τα ευτράπελα, όταν ακόμα και ο εκφωνητής αδυνατούσε να
προσφωνήσει σωστά τον πρόεδρο της ΕΟΠΕ που τον βάφτισε και τον αποκάλεσε
διαδοχικά, αρχικά Καραμπέτσα, αργότερα Κατσαμπέτση και μετέπειτα Καραμπέτση
μέχρι να ανακαλυφθεί και να ειπωθεί σωστά το όνομά του στους αγώνες του
διήμερου.
Παρότι
οι μακιγιέρ και οι παρατρεχάμενοι παρουσίασαν τη διοργάνωση ως γεγονός της
χρονιάς, η πραγματικότητα ήταν διαφορετική και πηγάζει από τη διάθεση και τη
βούληση του Γιώργου Καραμπέτσου οι τιμές και οι βραβεύσεις να αναδεικνύουν τον
ίδιο και τους διοικούντες και όχι τους βραβευόμενους.
Δυστυχώς,
η διαπίστωση παραμένει κοινή, το βόλεϊ
μικραίνει. Φθάνει στο ύψος και στο μέγεθος του Γιώργου Καραμπέτσου και των
συνεργατών του.
ΥΓ.
Πρωτοφανής ήταν η απόφαση της ΕΟΠΕ να δώσει τον τίτλο του Πρωταθλητή της
preleague σε άδειο γήπεδο με βιντεοσκοπημένη τη γραφική παρουσία του προέδρου
της ΚΕΠ Χρήστου Σύλλα. Αποτελεί προβολή του αθλήματος ή προσβολή του αθλήματος
η συγκεκριμένη πρακτική;
Γιατί
αυτό δεν έγινε στο γήπεδο της Τούμπας; Ιδιαίτερα όταν έχει υπάρξει ανάλογο
προηγούμενο απονομών στο παρελθόν στην ΑΕΚ και στον Παναθηναϊκό σε ποδοσφαιρικό
αγώνα και σε εορταστική εκδήλωση, αντίστοιχα.
