ΟΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ

Ζητείται Προπονητικό κέντρο

Με την ευκαιρία της ανάληψης από την ΕΟΠΕ δύο προκριματικών ευρωπαϊκών διοργανώσεων νεανίδων και παίδων στην χώρα μας, είναι χρήσιμο να ασχοληθούμε με ένα διαχρονικό πρόβλημα. Αυτό αφορά τον τόπο, το χρόνο, το κόστος της αθλητικής προετοιμασίας των ομάδων, αλλά και το σχεδιασμό της αγωνιστικής δραστηριότητας.

Η σοβαρότητα αντιμετώπισης που απαιτούν οι διοργανώσεις (ακόμη και των αναπτυξιακών εθνικών ομάδων) αφορούν όχι μόνο τον χρόνο προετοιμασίας, την συγκέντρωση στο στόχο και στον τρόπο επίτευξής του, αλλά και ένα πλαίσιο που συμπεριλαμβάνει τη φιλοξενία των υπολοίπων ομάδων, την υποστήριξη των διοργανώσεων με προσωπικό, υλικοτεχνική υποδομή κλπ.

Η ύπαρξη προπονητικού κέντρου είναι για άλλη μια φορά το ζητούμενο ενώ θα έπρεπε να είναι το δεδομένο, αφού από αυτό θα έπρεπε να ξεκινούσε και εκεί να στηρίζονταν ο κάθε στόχος καθώς και η πορεία υλοποίησής του. 

Τα δυο γήπεδα, οι χώροι φιλοξενίας ομάδων για φιλικά παιγνίδια διαμορφώνουν ιδανικές συνθήκες για μια ομάδα, σωστής προετοιμασίας και προσήλωσης στον στόχο.

Βέβαια τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε μια προσπάθεια στηριζόμενη στην καλή διάθεση προσώπων, συλλόγων, φορέων (Τοπική Αυτοδιοίκηση) κάλυψης εξόδων και ανάληψης της φιλοξενίας των διοργανώσεων σε διάφορες περιοχές της Ελληνικής περιφέρειας.

Αυτό όμως δεν φτάνει αφού είναι διαφορετικό κομμάτι μια ολοκληρωμένη προετοιμασία και διαφορετικό η τέλεση μιας διοργάνωσης που μπορεί να την συμπεριλαμβάνει. Σήμερα ένα προπονητικό κέντρο είναι πιο αναγκαίο από ποτέ.

Μπορεί να διανοηθεί κανείς αν οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια μπορεί να ξεκινήσει και να έχει προοπτική χωρίς την ύπαρξη προπονητικού κέντρου;

Υπάρχει αντίστοιχο προηγούμενο σε ανεπτυγμένη ή αναπτυσσόμενη αθλητικά Ευρωπαϊκή χώρα με τις Εθνικές της ομάδες; Το φάντασμα της «ερειπωμένης» Παιανίας εξακολουθεί να πλανάται πάνω από το ελληνικό βόλεϊ.

Κατά το παρελθόν έγιναν όλες οι διαδικασίες αποσαφήνισης του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και των όρων κοινής χρήσης Δήμου Παιανίας και ΕΟΠΕ και αφού αυτό επετεύχθη, εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο και από χρήματα της Περιφέρειας Αττικής εξασφαλίστηκε το κονδύλι, δρομολογήθηκε η αποκατάσταση των ζημιών και του πλιάτσικου που δημιούργησε αυτή την κατάσταση.

Σήμερα μετά την πολύχρονη εγκατάλειψή της τα πράγματα παραμένουν στάσιμα, κυρίως από την αδιαφορία της Διοίκησης με τα πουκάμισα έξω, όπου αντί να αποτελεί πρώτη της προτεραιότητα, η επαναλειτουργία της Παιανίας, αυτή περί άλλων «τυρβάζει».

Ο Γιώργος Καραμπέτσος για παράδειγμα, θεωρεί πρώτη προτεραιότητα να αυξηθεί ο αριθμός των ξένων στην λίγκα των ανδρών και για αυτό τον σκοπό έχει συναντηθεί με τον υφυπουργό Αθλητισμού, ενώ έχει «ξεχάσει» να διεκδικήσει την επιτάχυνση δρομολογημένων και κοστολογημένων διαδικασιών.

Αρνούμενος προφανώς από αδυναμία κατανόησης των δεδομένων να πράξει το αυτονόητο. Αγνοώντας την αναγκαιότητα ενός προπονητικού κέντρου και παραγνωρίζοντας την ευρωπαϊκή πραγματικότητα και εμπειρία.

Ανιστόρητα ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, παραβλέπει ότι η Παιανία είναι ότι απέμεινε από την λαίλαπα της εμπλοκής της ΕΟΠΕ στα Ολυμπιακά έργα, που αποτέλεσε (εκτός από την μεγάλη σπατάλη την περίοδο των παχιών αγελάδων) την δεύτερη γενεσιουργό αιτία της χρεωκοπίας της.

Αλλά και πέρα από αυτό είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθεί ότι η αξιοποίηση της Παιανίας σε συνεργασία με τον Δήμο είναι μονόδρομος για την ΕΟΠΕ και το άθλημα; Οι δυνατότητες αυτής της λύσης είναι πολλές και σε διαφορετικά επίπεδα, αρκεί να υπάρχει γνώση, όραμα και διάθεση.

Ίσως είναι η μοναδική περίπτωση που δεν χρειάζεται πράξει κάτι σημαντικό, γιατί τα έχουν κάνει οι άλλοι γι αυτόν. Δεν έχει άλλωστε κάποιον εμφανή λόγο να «ποιεί την νήσσαν». Ήρθε η ώρα που πρέπει να γνωστοποιήσει και να εκδηλώσει το ενδιαφέρον της Ομοσπονδίας να δηλώσει παρόν και αν χρειαστεί να κάνει ένα δύο τηλέφωνα.

Αλήθεια είναι τόσο δύσκολο να κάνει τουλάχιστον αυτό;