Όταν πίσω από
τις λέξεις... δεν είναι ο Αλέξης
Αν το πρόβλημα του ελληνικού βόλεϊ ήταν ο αριθμός
των ξένων (κοινοτικών και μη) τότε η λύση του προβλήματος θα ήταν απλή εύκολη
και ορατή. Ο κατήφορος θα έφτανε στο τέλος, ενώ θα υπήρχε ένα σημείο αναφοράς
έστω και από ένα χαμηλό επίπεδο που θα σηματοδοτούσε για το άθλημά μας την
επαναφορά του με προοπτική στην επόμενη ημέρα.
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι και αυτό το
γνωρίζουν καλά όλοι. Το πρόβλημα της εναρμόνισης με την ευρωπαϊκή νομοθεσία με
την απελευθέρωση του αριθμού των κοινοτικών σε 7 δεν μπορεί να είναι
μονοδιάστατη αλλά όταν συμβεί, θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει την υπάρχουσα
ευρωπαϊκή νομοθεσία στα εργασιακά και ένα πλαίσιο υποχρεώσεων που πηγάζουν από αυτά.
Τέτοιες επιλογές καθορίζονται από τις ανάγκες του
αθλήματος χωρίς ταυτόχρονα να παραγνωρίζουν
την σημερινή πραγματικότητα. Σημαντικές αλλαγές πρέπει να γίνονται βήμα- βήμα
και πάντα σε συνεννόηση και με την συνεργασία των ενδιαφερομένων μερών, υπό την
αιγίδα της ΕΟΠΕ.
Στην περίπτωσή μας κάτι τέτοιο δεν έγινε ή για να
είμαστε πιο σαφείς έγινε μεμονωμένα και εν κρυπτώ. Ο πρόεδρος της ΕΣΑΠ είναι
ένας πανέξυπνος και ικανός παράγοντας
και δεν κινείται στην τύχη.
Δεν θα έπαιρνε πρωτοβουλία να ανακινήσει ένα τέτοιο
θέμα, αν δεν έπαιρνε το πράσινο φως και δεν έβρισκε σύμφωνο τον πρόεδρο της
ΕΟΠΕ, την στιγμή μάλιστα που είναι για ένα ακόμη χρόνο σε ισχύ το "Μνημόνιο" συνεργασίας
(ΕΣΑΠ, ΠΑΣΑΠ, ΕΟΠΕ) και καμία απόφαση δεν έγκυρη αν δεν την επικυρώσει η ΕΟΠΕ.
Την συγκεκριμένη στάση του Γιώργου Καραμπέτσου
είχαμε επισημάνει στην αναφορά μας στις 19/7/17, ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ,
επισημαίνοντας τις ευθύνες του, τον ανορθόδοξο αλλά και ρουσφετολογικό τρόπο που πολιτεύεται,
συμβάλλοντας στη δημιουργία τετελεσμένων και οδηγώντας το άθλημα στα
χαρακώματα.
Το να λες σε όλους ναι (όχι αθώα) ευνοώντας επί της
ουσίας 1-2 μεγάλες και εύρωστες ομάδες, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι που μπορεί να
οδηγήσει αυτό και ποιούς θα θίξει, αν δεν είσαι βλάξ τότε είσαι επικίνδυνος.
Φαντάζεται κανείς για παράδειγμα τι θα συμβεί, αφού
όλοι γνωρίζουμε το ασφαλιστικό καθεστώς των αθλητών (δίωρη απασχόληση, με
λιγότερους μήνες από τους πραγματικούς) αν οι ίδιοι απευθυνθούν στην επιθεώρηση
εργασίας και αν αυτό επεκταθεί και στο βόλεϊ γυναικών;
Αν ανοίξει αυτός ο ασκός του Αιόλου θα συμπεριλάβει
την απασχόληση και των προπονητών και θα συμπαρασύρει ολόκληρο το άθλημα στην
καταστροφή.
Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει το βόλεϊ για να
διασφαλίσει την επιβίωση και να δρομολογήσει την ανάπτυξη του είναι η
συνεργασία με εκατέρωθεν αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Μόνο αν η κάθε πλευρά βάζει τον εαυτό της στη θέση
της άλλης (χωρίς τυχοδιωκτικούς και ευκαιριακούς συνεταιρισμούς) και
αναγνωρίζει το δίκιο της, θα κάνουμε βήματα μπροστά.
Όσο για τον Γιώργο Καραμπέτσο το κατόρθωσε και αυτό, αφού έκανε την ΕΟΠΕ
από εγγυητή της λειτουργίας του αθλήματος, ουρά του και τώρα «πυροσβεστικά» θα
προσπαθήσει να βρει λύση.
Ακολουθώντας την παράδοση στις «κολοτούμπες» θα
προσπαθήσει να κερδίσει χρόνο το πιθανότερο αναβάλλοντας τις εξελίξεις για το
μέλλον και γυρνώντας το άθλημα στο παρελθόν των ρουσφετιών και των συμψηφισμών.
