Η ανάδειξη της ιστορικής διαδρομής του Βίου και της
Πολιτείας των διοικούντων την ΕΟΠΕ, προδιέγραψαν και εν πολλοίς καθόρισαν όσα
ακολούθησαν στις στήλες της ΔΙΚΗΣ την τριετία που πέρασε και αφορούσαν τα
διοικητικά πεπραγμένα, τις μεμονωμένες πρακτικές, αλλά την συνολική φυσιογνωμία
και πολιτική καθώς και τα παραγόμενα αποτελέσματά της.
Πρωτόγνωρες επιλογές για τα διοικητικά δεδομένα
Ομοσπονδίας του 21ου αιώνα επηρέασαν όλες τις βαθμίδες του
αθλήματος, όπου κυριάρχησε το πνεύμα του Γιώργου Καραμπέτσου.
Έτσι για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού
βόλεϊ, εκλεγμένοι διοικητικοί παράγοντες αυτοβαπτίστηκαν τεχνικοί
σύμβουλοι εθνικών ομάδων, για πρώτη φορά άτιτλοι προπονητές
ανέλαβαν τις Εθνικές ομάδες, για πρώτη φορά, δύο και πλέον
ντουζίνες αποσπασμένων Κ.Φ.Α. η πλειονότητα τους χωρίς αξιοπρεπές
βιογραφικό, «λιάζονται»και αμείβονται με αργόμισθη σχέση
εργασίας, διπλοθεσίτες οι περισσότεροι.
Δεν ήταν όμως πρώτη φορά καθώς συνέβαινε «κατά
κόρον» στις αλήστου μνήμες εποχές, καθώς ξεκίνησαν να προσλαμβάνονται νέοι
συνεργάτες με μοναδικό κριτήριο τις σχέσεις «υποταγής και πίστης» στη
διοίκηση αδιαφορώντας αν είναι απαραίτητοι ή εφόσον είναι, αν πληρούν τα
κριτήρια που καθορίζουν οι ανάγκες που τους επιβάλλουν.
Οι διοργανώσεις είναι ενταγμένες στην ίδια λογική.
Οι επιλογές τόπων και χρόνου δεν υπαγορεύονται από κάποιο σκεπτικό, ενώ το
Beach Volley και το snow-τίποτα έγιναν για να εξασφαλίσουν τις θερινές
και χειμερινές διακοπές των διοικούντων.
Τα δεκανίκια του Γιώργου Καραμπέτσου σε αυτή τη
πορεία είναι και ένας κύκλος προπονητών του ΣΕΠΠΕ που με το
δέλεαρ της διαχείρισης των σχολών προπονητών, παραβίασαν επιλεκτικά
και αυθαίρετα κάθε αρχή δεοντολογίας και αυτονομίας του φορέα, αποτέλεσαν την
ουρά των επιλογών του και έταξαν τον εαυτό τους σε ένα ρόλο άκριτου
χειροκροτητή και όχι ως όφειλαν του εμπνευσμένου καθοδηγητή των προπονητών του
αθλήματος.
Το πάζλ του υποστηρικτικού μηχανισμού συμπλήρωσε η
πρόσληψη των «μακιγιέρ» του γραφείου τύπου του Γιώργου Καραμπέτσου και η
ταυτόχρονη ενεργοποίηση του πάλαι ποτέ επικοινωνιακού επιτελείου της εποχής
Μπελιγράτη, που «εν μια νυκτί» ανακάλυψαν το πέρασμα σε μια νέα εποχή
φτιάχνοντας ένα πρόχειρο αφήγημα για να αποθεώνουν τον διοικητικό
πανωλεθρίαμβο.
Η προσπάθεια της ΔΙΚΗΣ τα χρόνια που πέρασαν
ήταν μεθοδική, αποκαλυπτική και αδιάκοπη. Δεν μπήκε στο πειρασμό
του λαϊκισμού και της εύκολης κριτικής, αλλά με επιχειρήματα και στοιχεία,
προτάσεις και θέσεις, αντιμετώπισε τα συμπτώματα της διοικητικής ανεπάρκειας.
Σήμερα, προστατεύοντας αυτό που με πίστη και
συνέπεια υπηρέτησε τρία χρόνια, κλείνει αυτόν τον κύκλο της,
αποτρέποντας τη δημιουργία εφησυχασμού και ανοίγοντας το δρόμο στα
σωματεία να αναλάβουν τις πρωτοβουλίες που απαιτούνται.
Για να γίνει αντιληπτή η αναγκαιότητα που επιβάλλει
την αφύπνιση όλων, μας αρκεί να σταθούμε σε χαρακτηριστικές
περιπτώσεις διοικητικής αμετροέπειας, ανικανότητας και αναξιοκρατίας. Είναι
χρήσιμο να τις μνημονεύουμε, να τις θυμόμαστε και να αναλάβουμε τις ευθύνες
μας. Πριν είναι αργά.
