EΘΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

Ως πρόβατα  επί σφαγή 

Με την κατάλυση κάθε έννοιας σοβαρότητας, αξιοπιστίας, φερεγγυότητας και συνείδησης του σκοπού που υπηρετούν σηματοδοτούν και εκφράζουν, διαμορφώνεται η νέα  εποχή των Εθνικών ομάδων.

Η προχειρότητα στην οργάνωση, η μεροληπτική κρίση στις επιλογές αθλητών -τριών, η υποβάθμιση της προπονητικής διαδικασίας, η χαλαρότητα στη δομή λειτουργίας των Εθνικών ομάδων (πηγαινοέρχονται  αθλητές και αθλήτριες λες και πάνε για καφέ), το ρουσφέτι και η «γνωριμία» ως κριτήριο αξιολόγησης  και αυτό σε συνδυασμό με πρόσωπα-σύμβολα της «δοσοληψίας» και της «συναλλαγής» που διορίστηκαν managers των Εθνικών Ομάδων, είναι η καθημερινότητα που διαμόρφωσε ο Γιώργος Καραμπέτσος σε όλη την ιεραρχία και στο οικοδόμημά τους.

Η απομυθοποίηση των Εθνικών ομάδων και η αντιμετώπισή τους με όρους αναγκαίου κακού απαξιώνουν εν τη γενέσει την προσπάθεια. Οι Εθνικές ομάδες  είναι ο καθρέπτης ενός αθλήματος και η κινητήριος δύναμη μιας αναπτυξιακής προσπάθειας σε όλες τις βαθμίδες του.  

Όταν η διοίκηση μιας Ομοσπονδίας αντιλαμβάνεται τις Εθνικές Ομάδες ως μέσο άσκησης μικροπολιτικής και δεν αποτελεί την ασπίδα προστασίας τους για να μένουν στο απυρόβλητο επιτελώντας απρόσκοπτα το έργο τους τότε παρατηρούνται φαινόμενα παρακμής ακόμα και στις αναπτυξιακές Εθνικές Ομάδες.

Χαρακτηριστική είναι η πρακτική που ακολουθείται στις Εθνικές εφήβων και νεανίδων, που προετοιμάστηκαν με τρόπο πρωτόγνωρο και μοναδικό. 

Η λειτουργία των ομάδων με όρους και συνθήκες «παιδικής χαράς», όπου όποιος, -α είχε αγωνιστική υποχρέωση με την ομάδα ή με το σχολείο του έφευγε, έπαιζε και επέστρεφε ή δεν επέστρεφε, έδωσε νέα διάσταση στον όρο αθλητική προετοιμασία.

Συγκεκριμένα, στην Εθνική Νεανίδων οι αθλήτριες με δηλώσεις τους περιέγραψαν το πρόβλημα των απουσιών (και του πήγανε έλα) στη προετοιμασία της ομάδας (Δείτε εδώ), αφήνοντας στην τύχη και στην απόδοση των αντιπάλων το αποτέλεσμα. Όμως, αυτό  δεν είναι το  μεγαλύτερο πρόβλημα που  έχει δημιουργήσει με  τη πολιτική της η διοίκηση του ΓΚ.

Το σοβαρότερο είναι με την απουσία σχεδίου, που από τη μια  υποβαθμίζει τη λειτουργία των Εθνικών συγκροτημάτων  και από την άλλη αρνείται να αντιμετωπίσει κάτι που γνωρίζει ότι θα συμβεί: Οι αθλήτριες της Εθνικής Νεανίδων στο σύνολό τους ανεξάρτητα αποτελεσμάτων μετακομίζουν στα Πανεπιστήμια της Αμερικής  και η ΕΟΠΕ κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, περιμένοντας να συμβεί το μοιραίο.

Η χωρίς σχέδιο διοίκηση της ΕΟΠΕ φτιάχνει μία ομάδα που σε μερικές ημέρες, δεν θα υπάρχει. Θα έχει διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Έτσι οι Εθνικές Ομάδες γίνονται όχημα δωρεάν δημιουργικών σπουδών σε βάρος όμως της ίδιας της ύπαρξής τους.

Από την άλλη μεριά, στην Εθνική εφήβων συνέβη το απίθανο: να αποκλειστούν από την αποστολή της Εθνικής  ομάδας για τον προκριματικό όμιλο του Πανευρωπαϊκού Εφήβων (την κορυφαία διοργάνωση για κάθε αγωνιστική φουρνιά των αναπτυξιακών ηλικιών) βασικοί αθλητές (Ανδρεόπουλος, Παπαλεξίου) προκειμένου να πάρουν μέρος σε αγώνα των Σωματείων τους.

Τους απέκλεισε ο «υποτακτικός» ομοσπονδιακός προπονητής (κ. Λακασάς), υπακούοντας στις βουλές της Διοίκησης της ΕΟΠΕ, προκειμένου να μην δημιουργηθεί πρόβλημα με τις ομάδες τους, αφού ο αγώνας δεν γινόταν, λόγω κανονισμού, να αναβληθεί. 

Ο κ. Λακασάς έχει το θράσος ή την αφέλεια να κάνει δηλώσεις για το πώς θα καλυφθεί το κενό του αθλητή που ο ίδιος απέκλεισε (Δείτε εδώ).

Οι δύο αθλητές, αρχηγοί των Εθνικών ομάδων Παίδων (Ανδρεόπουλος) και Εφήβων (Παπαλεξίου) αγωνίστηκαν  στις ομάδες τους σε ένα αγώνα για τα playouts της Volleyleague (Δείτε εδώ), αλλά όχι στην Εθνική ομάδα.

Η διολίσθηση, ο διασυρμός, η περιθωριοποίηση των Εθνικών Ομάδων, όπως διαπιστώνουμε δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. 

Αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής, της κουλτούρας και της δράσης μιας διοίκησης που έχει σε όλα τα επίπεδα γυρίσει το άθλημα πολλά χρόνια πίσω.

Οι Εθνικές Ομάδες, οι διοργανώσεις, τα πρωταθλήματα, η ανάπτυξη, βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. 

Η παρακμή έχει επισκιάσει τα πάντα.

Το ερώτημα είναι για πόσο καιρό θα υπάρχει η ανοχή μας;