ΚΑΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΑΗΜΕΝΟΙ

Παράγοντες της συμφοράς...

Δεν υπήρξαμε μάντεις ούτε προφήτες όταν προβλέψαμε την προδιαγεγραμμένη πορεία της Εθνικής Ομάδας γυναικών. Δεν χρειάζεται άλλωστε να έχει κάποιος τέτοιες ικανότητες αφού κάποια ζητήματα είναι απλής λογικής.

Στη δίκη μας περίπτωση δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς, ότι μόνο σε ένα θαύμα θα μπορούσε να ελπίζει κανείς, για να πετύχει την πρόκριση η Εθνική ομάδα γυναικών ή να είχε το «κοκαλάκι της νυχτερίδας» κι αυτό  συνήθως συμβαίνει, όταν η ελπίδα στηρίζεται στην τύχη, αφού εκλείπουν οι βασικές αρχές, που αποτελούν την προϋπόθεση μιας επιτυχούς προσπάθειας.

Ο πήχης δυστυχώς χαμήλωσε δραματικά σε λιγότερο από ένα χρόνο, από τότε που ο mr 1.000.000€ έχει την ευθύνη των Εθνικών Ομάδων, τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες.

Αυτό συνέβη κυρίως γιατί οι προετοιμασίες αποτέλεσαν αυτοσκοπό (έγιναν γιατί έπρεπε να γίνουν) ενώ ήταν για την ΕΟΠΕ ένα βάρος, μια υποχρέωση που έπρεπε κάπου αλλού να φορτώσουν, και έτσι να αισθάνονται οι διοικούντες  καλυμμένοι προς τα έξω, ότι έπραξαν αυτό που έπρεπε.

Η αφετηρία και ο στόχος που έθεταν δεν ξεκινούσε από την πίστη στην αξία του αθλήματος και την πεποίθηση ότι όλο αυτό που αναφέρεται στην στήριξη, προώθηση και προβολή των Εθνικών ομάδων, αντανακλά  και την συνολική προσπάθεια για ολόκληρο το άθλημα. Έτσι αφού εξασφάλισαν «φιλοξενία» και σε προπονητικό επίπεδο έναν ευκαιριακό εθελοντισμό, θεώρησαν ότι επιτέλεσαν το καθήκον τους.

Χωρίς σταθερή αγωνιστική και προπονητική ομάδα, χωρίς αγωνιστική προετοιμασία (φιλικούς αγώνες) οι εθνικές ομάδες έγιναν βορά στις διαθέσεις των αντιπάλων, απεμπολώντας κάθε ελπίδα διάκρισης και παράλληλα δίνοντας την αίσθηση μιας μικρής συνοικιακής ομάδας όπου προπονητές και παίκτες εναλλάσσονται κατά το δοκούν.

Και μέσα σε όλα αυτά μια διοίκηση που δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει, χωρίς γνώση, εμπειρία και βιώματα, περιδιαβάζει στις παραλίες, αφήνοντας τις Εθνικές Ομάδες στην τύχη τους.

Δεν θα αναλωθούμε επαναλαμβάνοντας μονότονα αυτά που έχουμε αναφέρει στα δημοσιεύματά μας για την Εθνική ανδρών και γυναικών  την «εγκληματική αδράνεια» και την υποτυπώδη παροχή στοιχειωδών  υπηρεσιών λειτουργίας μιας ομάδας, (δεν αναφερόμαστε σε διαμονή διατροφή κλπ) όπως είναι η τροφοδότηση με γνώσεις, πληροφορίες, όραμα, εμπειρίες και στόχους πολύ δε περισσότερο όταν αυτό αφορά, την Εθνική Ομάδα.

Σήμερα υπερασπιζόμαστε την αναγκαιότητα εφαρμογής του αυτονόητου. Στον αντίποδα όλων αυτών, η διοίκηση «της παραλίας» με περισσό θράσος που πηγάζει από την άγνοια και την ημιμάθεια για το πως λειτουργεί μια ομάδα, μιλάει για την επανεκκίνηση του αθλήματος θεωρώντας ότι αυτό μπορεί να συμβεί, κάνοντας δημόσιες σχέσεις και εξαγοράζοντας την σιωπή - όπως και στο παρελθόν έχουμε επισημάνει - από τους «έγκριτους» δημοσιογράφους με το χαρτζιλίκι που βγάζουν,  για τις «υπηρεσίες τους» στην επικοινωνιακή πολιτική της Ομοσπονδίας.

Αρνούνται να αντιληφθούν την ζημιά που κάνουν στο άθλημα και στη εξέλιξή του και εθελοτυφλούν αφού θεωρούν ότι η δικαιοδοσία τους ως διοίκηση, οφείλει να αναλώνεται στα ρουσφέτια των εκπρόθεσμων μετεγγραφών και στην εξόφληση των προεκλογικών γραμματίων.

Καημένε Γιώργο… Κατακαημένο βόλεϊ.