Περάστε
κόσμε...
Ανάξιο
χαρακτηρισμού είναι το φαινόμενο που παρουσιάζει η λειτουργία των Εθνικών Ομάδων
με το μπες- βγες προπονητών, σαν να πρόκειται για επισκέψεις πελατών σε καφετέρια.
Αναφερόμαστε
στην Εθνική ομάδα γυναικών και στην σε μικρό χρόνο αποχώρηση συνεργατών (βοηθοί
προπονητή), με την αιτιολογία, προσωπικών λόγων ή λόγων υγείας. (Αποχώρηση
Ορφανού, αντικατάσταση από τον Χριστόπουλο, αποχώρηση Χριστόπουλου αντικατάσταση
από τον Ευσταθόπουλο).
Η
γνωστοποίηση των αποχωρήσεων αλλά και των αντικαταστατών τους, γίνεται από τους
ίδιους, χωρίς κάποιος από την διοίκηση να μπει στον κόπο να ψελλίσει οτιδήποτε
και να παρουσιάσει μια σοβαρή δικαιολογία, όπως βέβαια δεν υπήρξε, ούτε για να
αιτιολογήσει την πρόσληψή τους.
Και
για να πάμε και ένα βήμα παρακάτω, το ερώτημα που προκύπτει είναι : ποια
σκοπιμότητα εξυπηρετεί και γιατί δεν πρέπει να είναι γνωστό στον κόσμο του
αθλήματος, η συνεργασία των συγκεκριμένων προπονητών, με ποιους όρους γίνεται,
αν υπάρχει αμοιβή - συμβόλαιο ή όλα κινούνται στην σφαίρα της φιλικής σχέσης, της
παρέας και της προσδοκίας οφελών στο απώτερο μέλλον;
Μπορεί
ο καθρέπτης του αθλήματος που είναι οι Εθνικές ομάδες να αντιμετωπίζονται με
προχειρότητα, έλλειψη αξιοκρατικής προσέγγισης
και η λειτουργία τους να είναι τόσο αναχρονιστική και προσβλητική;
Γιατί
η ενοχή σιωπή της ΕΟΠΕ από τη μια και η ευκολία που «κόσμος πάει και έρχεται»
από την άλλη, δεν είναι μόνο ενδεικτική της καφενειακής λειτουργίας των εθνικών
ομάδων αλλά και των αποτελεσμάτων, που χωρίς κάποιος να διαθέτει μαντικές
ικανότητες είναι δυστυχώς δρομολογημένα και αναμενόμενα.
Το
ίδιο άλλωστε, δεν συνέβη στη Εθνική ομάδα των ανδρών (πήγαινε -έλα παικτών) με
τα γνωστά αποτελέσματα, αλλά και η ίδια εικόνα δεν καταγράφεται σε όλες τις
εκφάνσεις της ζωής και των δραστηριοτήτων της Ομοσπονδίας;
Μπορεί
όμως οι διοικούντες να συμπεριφέρονται ως μαθητευόμενοι μάγοι, αντιμετωπίζοντας
την Εθνική Ομάδα σαν την ομάδα της γειτονιάς τους;
Και
όλοι αυτοί, μάνατζερ, παρατρεχάμενοι και οι μηχανισμοί τους, δεν
αντικατοπτρίζουν και δεν αποτυπώνουν
αυτό το τόσο μακρινό αλλά και τόσο γνώριμο παθογόνο σύστημα εξουσίας; Είναι
δυνατό την ίδια στιγμή να αφήνουν τις
Εθνικές ομάδες γυμνές και αδύναμες εκεί που χρειάζονται την ουσιαστική
βοήθεια, στο Τεχνικό και Επιστημονικό επίπεδο;
Η
μερική απασχόληση (part time) προπονητών, που αποτελεί μια αντικειμενική
αδυναμία, όταν συνδυάζεται με τις συνεχείς αλλαγές της τεχνικής υποστηρικτικής
ομάδας, μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα;
Θα
υπήρχε ελπίδα ότι κάτι θα μπορούσε να
διορθωθεί, αν το συγκεκριμένο γεγονός
αποτελούσε ένα μεμονωμένο περιστατικό και δεν απεικόνιζε την συνολική
λειτουργία της ΕΟΠΕ.
Φυσικά
είναι πλέον αδύνατο να επανέλθει σε έναν ορθολογιστικό και αποτελεσματικό τρόπο
λειτουργίας. Οι ανεδαφικές υποσχέσεις, η κενολογία, τα ρουσφέτια, οι προσωπικές
εξυπηρετήσεις, η απουσία προγράμματος, έρχονται σε καταφανή αντίθεση με την
σημερινή αναγκαιότητα.
Για
κακή μας όμως τύχη η παρουσία Καραμπέτσου στα διοικητικά πράγματα, έτσι όπως οριοθετείται και
αυτοπροσδιορίζεται, είναι μια θλιβερή πραγματικότητα που πρέπει να μας διδάξει
τι πρέπει να αποφύγουμε από το παρελθόν και τι πρέπει να πράξουμε στο μέλλον.
Για
τον χρόνο όμως που περνά και χάνεται δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
