Χωρίς
έστω ένα φιλικό...
Με
αφορμή την αναχώρηση της Εθνικής Ομάδας Γυναικών για την Ολλανδία έν όψει των
αγώνων για την διεκδίκηση της πρόκρισης στα τελικά του Παγκόσμιου πρωταθληματος
βρεθήκαμε σε μια νέα πραγματικότητα.
Με
τις ανακατατάξεις αλλά και αναταράξεις που προκαλεί η απουσία διοίκησης και η
έλλειψη προγραμματισμού, δρομολογούνται δυστυχώς αποτελέσματα που δεν θα
αποτελέσουν έκπληξη για μας, αφού η Εθνική ομάδα πορεύεται, χωρίς τουλάχιστον
να έχουν γίνει τα στοιχειώδη, αυτά που
είναι υποχρεωμένη από τον θεσμικό της ρόλο να πράξει μια διοίκηση Ομοσπονδίας, που
θέλει να σέβεται τον εαυτό της και το άθλημα που υπηρετεί.
Περιγράψαμε
με λεπτομέρειες στην τελευταία αναφορά μας, την κατάσταση που επικρατεί, αλλά
φαίνεται οι εξελίξεις τρέχουν καθώς η ιστορία έχει και συνέχεια, ενώ οι
εκπλήξεις συνεχίζονται.
Ένα
πράγμα φαίνεται να ξεκαθαρίζει και να γίνεται πασιφανές και μη αναστρέψιμο. Η
διάλυση των Εθνικών Ομάδων που είναι πλέον ένα γεγονός.
Η
διοίκηση της «παραλίας» του Γιώργου Καραμπέτσου, αφού απόλαυσε τις καλοκαιρινές
διακοπές και τις τσικουδιές, όπως
φρόντισε η ίδια με το σχετικό video για το beach volley στον Άγιο
Νικόλαο να μας ενημερώσει, τελικά δεν
αρκέστηκε μόνο σε αυτό.
Ουσιαστικά
με την στάση της εξευτέλισε και τις Εθνικές ομάδες και μαζί με αυτές κάθε
έννοια σοβαρής προσέγγισης των στόχων αλλά και του τρόπου υλοποίησής τους, αφού
έκανε τις προετοιμασίες τους να αποτελούν
παράδειγμα προς αποφυγήν, λόγω της προχειρότητας, της χαλαρότητας και του τρόπου που αντιμετωπίστηκαν.
Πρώτη
φορά μια Εθνική Ομάδα θα διεκδικήσει την πρόκρισή της, χωρίς καμία αγωνιστική
προετοιμασία, χωρίς να έχει κάνει ένα φιλικό αγώνα, γεγονός που μοιάζει να μην
έχει προηγούμενο στα χρονικά του παγκόσμιου αθλητισμού σε οποιοδήποτε ομαδικό
άθλημα.
Αν
σταθούμε στο γεγονός της επανόδου του βοηθού προπονητή που είχε αποχωρήσει για
προσωπικούς λόγους, στη θέση του πρώτου προπονητή, που δεν θα συνεχίσει για λόγους υγείας (τις
ευχές μας για ταχεία ανάρρωση) άραγε τι μεσολάβησε τελικά μέσα σε λίγες ημέρες
και δεν είναι άξιο λόγου, πώς εξέλειψαν οι προσωπικοί λόγοι που πρόβαλλε ο βοηθός προπονητή, όταν πριν λίγες ημέρες
αποχώρησε και πώς η ΕΟΠΕ τον επανέφερε αναβαθμισμένο, χωρίς να δώσει μια
στοιχειώδη εξήγηση για αυτό το πήγαινε έλα;
Το
προπονητικό επιτελείο μιας ομάδας πολύ περισσότερο της Εθνικής Ομάδας, που
αντιπροσωπεύει και εκπροσωπεί την χώρα, έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα και η
παρουσία του πρέπει να διασφαλίζει την συνέχεια, την συνέπεια, να υιοθετεί έναν
κοινό δρόμο και τρόπο λειτουργίας (προπονητικής και όχι μόνο) και να σηματοδοτεί
την προοπτική και το μέλλον.
Όταν
αυτό καθημερινά αλλάζει και οι σταθερές σε τεχνικό και επιστημονικό επίπεδο δεν υπάρχουν, όπως και
οι φιλικοί αγώνες προετοιμασίας που απαιτούνται για να αποκτήσει μια ομάδα
ομοιογένεια, τότε όχι μόνο δεν μπορείς να κάνεις την υπέρβαση και να κερδίσεις θεωρητικά
ισχυρότερους αντιπάλους, αλλά κινδυνεύεις να διασυρθείς και από ισοδύναμες
ομάδες. Υπάρχει όμως και κάτι που ξεπερνά τα αποτελέσματα και τους στόχους, όταν αναφερόμαστε στις Εθνικές Ομάδες και αυτό είναι η ίδια τους η εικόνα.
Μέσα
από αυτήν φαίνεται και προβάλλεται η
διάσταση και το μέγεθος του αθλήματος, της
χώρας και κυρίως της Ομοσπονδίας και του τρόπου που αντιλαμβάνεται την ανάπτυξή
του.
Η
διοίκηση και οι προπονητές καθορίζουν το πλαίσιο και δίνουν το στίγμα που
μεταφέρεται στους αθλητές και διαχέεται σε όλη την πυραμίδα των Εθνικών ομάδων
και αυτό καθορίζει την κουλτούρα αλλά
και το status τους. Κάθε επιλογή
ακόμα και μια μεμονωμένη έχει ένα κόστος που πολλαπλασιάζεται και μεγεθύνεται,
όταν αφορά την εκπροσώπηση της χώρας και την διεκδίκηση διακρίσεων.
Κεντρικό
πρόσωπο σε αυτήν την παθογένεια που καταγράφεται και στην προκειμένη περίπτωση
γραφική και τραγική φιγούρα (αφού έχει την ευθύνη των εισηγήσεων) είναι ο
Βαγγέλης Περόπουλος, που είναι θύτης
αλλά και θύμα των επιλογών του, αφού
κατόρθωσε σε τόσο μικρό χρόνο και γύρισε το άθλημα πολλά χρόνια πίσω.
Φάνηκε
ξεκάθαρα από την πορεία του όλο αυτό το διάστημα, ότι όλα στηρίχτηκαν στην
μικροπολιτική, χωρίς στόχους και αξιολόγηση, συμπληρώνοντας έτσι την παρωχημένη
εικόνα των διοικούντων (βγαλμένοι από το χθες της συναλλαγής) όπου μοιάζουν
ανίκανοι, ανήμποροι βυθισμένοι στο τέλμα και στη θερινή ραστώνη, ανεπαρκείς να
πράξουν το αυτονόητο.
Μαζί
τους ολόκληρο το Ελληνικό βόλεϊ παρακολουθεί από μακριά αποσβολωμένο την πρόοδο
και τις διακρίσεις των άλλων αθλημάτων (πιο πρόσφατη του πόλο), ενώ ταυτόχρονα
βρίσκεται αραγμένο και αγκυροβολημένο, στα βαλτόνερα της άγνοιας της
αναξιοκρατίας, της ανικανότητας αλλά και των δικών του επιλογών.
ΥΓ.
Ο ΣΕΠΠΕ γιατί σιωπά; Δεν πρέπει να
προστατέψει τα μέλη του και το Ελληνικό Βόλει; Αιδώς Αργείοι...
