Ο τραυματισμός της Βίκυς Αρβανίτη και η επάνοδος της
Πένυς Καραγκούνη στη σάλα έκλεισε άδοξα για το βόλεϊ (ελπίζουμε προσωρινά) την
προσπάθεια διεκδίκησης της πρόκρισης Εθνικής ομάδας για τους Ολυμπιακούς αγώνες
του 2020.
Παρά το γεγονός ότι σταθήκαμε σε προηγούμενη αναφορά
μας (θυμηθείτε εδώ, ΥΓ.) σε παραμέτρους
του τραυματισμού θέτοντας ανάλογα ερωτήματα, μάρτυρες επί της ουσίας ενός
θλιβερού αποκλεισμού που και αυτή τη φορά είναι αποτέλεσμα της διοικητικής απερισκεψίας και ανεπάρκειας.
Ένας τετραετής κύκλος πήγε χαμένος πριν τη
συμπλήρωση του, από την απουσία σχεδίου
αναπλήρωσης και αντικατάστασης ενός αθλητή σε έκτακτες περιπτώσεις, όπως η
περίπτωση τραυματισμού.
Το πλάνο που οφείλει να έχει μια Ομοσπονδία, ειδικά
όταν η ομάδα αποτελείται από δυο αθλητές /τριες όπως στο Beach Volley για τη
διατήρηση της ομάδας σε τροχιά στόχου-πρόκρισης.
Τι έγινε στη συγκεκριμένη περίπτωση; Ένα μεγάλο
κεφάλαιο δαπανήθηκε όχι μόνο από την ΕΟΠΕ αλλά και από την ΕΟΕ για την
Ολυμπιάδα στο Τόκιο, χωρίς ανταπόδοση, επειδή η γραφική ομάδα που έχει την
ευθύνη του Ελληνικού βόλεϊ αντί να ασχοληθεί με τη δέουσα σοβαρότητα με τις
Εθνικές ομάδες έχει εστιάσει το ενδιαφέρον της στις διοργανώσεις του αθλήματος
που συνδυάζονται με τις καλοκαιρινές διακοπές.
Η απουσία εναλλακτικού σχεδίου και πρόβλεψης του
αστάθμητου παράγοντα, συμπλήρωσε την ανικανότητα
και την προχειρότητα που ο Γιώργος
Καραμπέτσος και οι συν αυτώ, αντιμετωπίζουν συνολικά τις Εθνικές ομάδες αλλά
και το άθλημα.
Σήμερα οι ίδιοι σιωπούν αντί να βρουν μέρος να
κρυφτούν, όταν δεν έχει περάσει καιρός που μεγαλόστομα ανακοίνωναν την
επανεκκίνηση του Beach Volley.
Παραμένοντας προσκολλημένοι στην άγνοια και στη
κοσμοπολίτικη εκδοχή του Beach Volley, απολαμβάνουν
αυτοί τις διακοπές και το άθλημα τον αποκλεισμό.
